วันหนึ่งในการแสดง ของคืนวันศุกร์ ที่ผ่านมา เหมือนทุกคืน
แขกเหรื่อกำลังเมามาย ล้อมวงกินดื่ม
มีความสุข บนถนนข้าวสารวุ่นวาย
ในบาร์นั้นมีผู้คนมากมาย
เตร็ดเตร่ไปในราตรี ฉันเหมือนแมลง หลงถิ่น บินตามแสงไฟ
เหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน วนเวียนซ้ำเก่า เหมือนสงคราม
อยู่ท่ามกลางชีวิตเรื่อยไปในบาร์นั้นมีผู้คนมากมาย
เวลาเดียวดายคล้ายวันและคืนหมองเศร้า
ในความมึนเมาเรารู้ว่ามีทั้งดีไม่ดี
ยามคืนเดียวดายเร้นบางความหมายเอาไว้ในที
ดั่งเมาในแววตาเธอ เสื้อผ้าของเธอ ความคิดของเธอร่ำไป
ดั่งเมาอยู่ในทำนอง ของเพลงทุกเพลง
แม้ฉันเอง จะบรรเลงไม่เพราะเท่าไร
แต่เราบรรเลงเพื่อชีวิตของผู้ยากไร้
เวลาเดียวดายคล้ายวันและคืนหมองเศร้า
ในความมึนเมาเรารู้ว่ามีทั้งดีไม่ดี
ฉันยังคงซื่อตรง ดำรงชีวิตไว้เพื่อดนตรี
เราอาจเจอกันในเมือง ที่เงียบสงัด มืดสว่าง
หรือทางสัญจรเราจ่ายเวลาเยาว์วัย ใต้เงาปีศาจ
ด้วยร่างกาย แด่กฏหมายทุกๆ มาตรา
แด่กำแพงรักและมายา
เรามีความจริง นั่นคือความจนเหมือนเป็นหน้าที่
ในยามราตรีฉันเห็นแสงไฟสว่างไสว
ว่ายไปเพื่อเงินเพลินบนชีวิตที่ไม่ได้ไกล
เราคือแรงงาน เมื่อเธอไล่ฉันลงให้จนแต้ม
คือคนลงแรง ให้เขากินเลือดของเราดังไวน์
เขายังมองเราเป็นผู้แพ้ และแพ้เรื่อยไป
เรามีความจริง นั่นคือความจนเหมือนเป็นหน้าที่
แรงงานในเมืองดังเหมืองชีวีที่กว้างใหญ่
ว่ายไปเพื่อเงินเพลินบนชีวิตที่ไม่ได้ไกล
เขายังมองเราเป็นผู้แพ้และแพ้เรื่อยไป